W budownictwie przemysłowym coraz powszechniej stosowane są płyty warstwowe. Ze względu na rodzaj rdzenia wyróżnia się cztery rodzaje tych elementów: płyty warstwowe styropianowe, wełniane (z wełną mineralną), poliuretanowe oraz poliizocyjanurowe. Konstrukcja wszystkich jest identyczna: dwa arkusze blachy przedzielone izolacyjnym rdzeniem.
Okładzina wykonywana jest z blachy stalowej o grubości 0,4-0,7 mm albo z aluminium. Dodatkowo metal pokrywa się warstwą cynku (o gramaturze 275 gramów na metr kwadratowy) i powłoką organiczną w postaci poliestru, polifluorku winylidenu (PVDF lub PVF2), plastizolem bądź polichlorkiem winylu (PCV).
Dzięki temu blacha jest zabezpieczona przed negatywnym oddziaływaniem warunków atmosferycznych. Osłona metalowa przenosi naprężenia normalne powstające w trakcie użytkowania obiektu.
Rdzeń płyty warstwowej ma przenosić naprężenia styczne, utrzymywać okładziny w stałej odległości od siebie oraz zatrzymywać ciepło w budynku. Im niższa wartość współczynnika przewodnictwa cieplnego, tym płyta warstwowa lepiej izoluje magazyny i hale (pod tym względem najlepiej wypada pianka poliizocyjanurowa, której lambda wynosi 0,023 W/m×K). To przekłada się na niższe rachunki za ogrzewanie.
Złożone z nowoczesnych komponentów płyty ścienne i płyty dachowe są lekkie, a zarazem wytrzymałe i zapewniają przy tym wysoką nośność i sztywność. Oznacza to, że rygle mogą mieć nawet kilkadziesiąt i więcej metrów długości i nie trzeba ich wspierać dodatkowymi słupami. Dzięki temu budowa przebiega szybciej, pochłania mniej materiałów i w konsekwencji jest tańsza w porównaniu do tradycyjnej technologii (cegła łączona cementem).